İstiklal Marşı Derneği’nin resmi sitesinde yazılarına devam edine şair Özel, “Müminin Firaseti” başlığı altında gençlik ve olgunluk çağına dair kanılarını yazdı.
“SAĞCILAR SAMİMİYETSİZ GÖRÜNÜYORDU”
Eğer mü ‘minin firâseti bahsinde ihata edici bir kavrayış sahibi olmasaydım, Müslüman olarak anılmak hiç hoşuma gitmezdi. İçinde ruhen çocukluğumdan itibaren bulunduğum vakıa bunun tam zıddıdır. Yani İslâm’a hakikat attığım birinci adımdan itibaren iman gücünün rastgele bir güce galebe çalacağından emin yaşadım. Giderek gençliğimin birinci yıllarında sosyalizme ilgimin iman gücüne olan derin bağlılıkla izah edebileceğimi 80 yaşımda hala düşünüyorum.
Genç idim ve kendimi siyasi bir pozisyon seçme zorunda hissediyordum. Ya sağı yahut solu seçecektim. Sağcılar bana her mevzuda (sağcılık konusunda bile) samimiyetsiz görünüyordu. Solcular hakkında ne düşündüğümü tam olarak hatırlamıyorum. Sol sözü tekin bir söz değildi. Solcu denince ne anlaşılıyordu? Bu kimse içimizdeki bir casus, beşinci kola mensup birisi, açıkçası bir vatan haini miydi? Aziz Nesin Tanin’de yer alan bir fıkrasında “Ben solcuyum” deyince başımda bu cümleyi söylem etmenin yürek istediği kanısı belirdi. Kelamın kısası, sağcıların sırtlarını devlete dayamış olarak yaşamalarına karşılık solcuların devlete güvensizlik telkin eden kimseler olduğu başımda sarahat kazandı.
DEVLET MONOPOLÜNDE SİYASET
Hâlâ bu türlü mi düşünüyorum? Hayır, hiç de değil. Sosyalist kanıya yakınlık duyan insanların başlarına gelenler beni kimi gençlik fikirlerimin çok uzağına taşıdı. Türklerin hayat alanında siyaset III. Selim saltanatından itibaren devletin inhisarındadır. Mehmet Ali Aybar devletin kendini korumak kaydıyla ördüğü surlarda bir delik açmıştı. Nasıl? 13 Şubat 1961’de sendikacılar tarafından kurulan TİP bir yıl sonra Genel Lider olarak Mehmet Ali Aybar’ı benimsedi. Kuruluşu ile M. A. Aybar’ın Genel Başkanlığı ortasında niye bir yıl var? Zira kurucu sendikacılar kabul edilebilir bir genel lider arıyorlardı. Türkiye’de sosyalizme bulaşmış ne kadar ünlü varsa hepsiyle görüştüler. Bunların Mehmet Ali Aybar hariç hiçbiri bu rizikolu makama talip olmadı. Aybar’ın teklifi kabul etmesinin bir şartı vardı: Kimin Parti üyesi olacağına üye olmak isteyenin dışında kimse müdahil olmayacaktı. İşte Mehmet Ali Aybar’ın devletin surlarında açtığı delik buydu.
“AYBAR-AREN-BORAN OPOTÜNİZMİ”
Her ne kadar bu serbestiyet gelişen olaylar içinde Aybar’ın Genel Başkanlığının sonunu getirdiyse de kendi sosyalistliğine leke sürmemiş aydınların TİP çatısı altına sığınmalarına mani olmadı. Gelişen olayların başında SSCB tanklarının Prag caddelerini doldurmaları gelir. O günlerde solcu diye bilinen Akşam gazetesi haberi okuyucusuna iri harflerle attığı “Aybar Sovyetlere Çattı” manşetiyle duyurdu. Prag Baharı’na SSCB’nin reaksiyonu “Türkiye’ye Mahsus Sosyalizm” şiarının şampiyonu tarafından negatif karşılanınca sol etraflarda şiddetli bir Aybar aleyhtarı rüzgâr esti. Artık Aybarcılık utanılacak bir kusurdu. Daima üstten bakan ve her şeyi biliyormuş üzere davrananların gözünde Aybar-Aren-Boran oportünizmi gitmiş, yerine hiçbir şey gelmemişti.
“ATATÜRK DEVRİMİ” VE “SİYASAL İSLAM TUZAĞI”
Türkiye Cumhuriyeti mide bulandıracak kertede bir pisliğin içinde çırpınıyordu. İnkılâplar 27 Mayıs 1960 darbesiyle isim değiştirmiş ve bunların her birinin “Atatürk devrimi” olduğu fikri ilericilik sayılmağa başlanmıştı. Devletin tekelciliği ilericilikle kenetlenince hakka ve hakikate imtiyaz tanıyanlar bir iletişimsizliğe mahkûm oldular. Onların iletişimsizliği Türk hayatında imana giden yolu açtı ve genişletti. Evet, Müslüman olmamız hasebiyle Allah’tan ümit kesmeyecek ve Allah’tan emin olmayacaktık. Bu unsur şahıs olarak benim siyasal İslâm tuzağına düşmemi engelledi. Tuzaktan kurtulmak kendi başına bir işe yaramıyor. Önünde ele geçirilecek bir yarar olmayan insan tuzaktan kurtulunca her makûs niyetlinin kurbanı olabilir. Batı kültüründe “Erdemin kendisi kendi başına mükâfattır” mealinde bir karara rast gelebiliyoruz. Mü’minin firâseti bu meyanda kavranabilir. Daha doğrusu mü’min müminin aynası olma vasfına lakin teveccüh ettiği paklık kadar ulaşabilir.
“HARAM YİYEN GÜNÜMÜZ MÜSLÜMANLARI”
Ömrü boyunca İsa’yı hiç görmemiş Pavlus Yunanlıları kendi inancına çekmek için Allah’ın insanları kusursuz bir formda yarattığına inandığı için ve hem Yahudi, hem de Müslüman erkeklerin maruz kaldıkları kırpılma sürecinin zarurî olmadığını savundu. Savunmakla kalmadı, domuz çobanı olmakla övünen Yunanlıların gönlünü güzel etme kaygusuyla domuz yemenin inanca ziyan vermeyeceği argümanına sahip çıktı. Müslümanların gayri-Müslimlerden farkı Yahudi ve Hıristiyanların yekdiğerinden farkının çok ötesindedir. Mü’minin firâseti “Müslümanın Müslümana canı da malı da haramdır” prensibine odaklanmasıyla bir cevher haline gelir. İtiraf edelim ki, günümüz Müslümanları bu cevherden yoksundur.
istiklalmarsiderneği.com