Biz solcular neden sürekli kaybediyoruz?

İşte o yazı….

Birkaç gündür içim içimi yiyor. Neden mi? Zira biz solcular yeniden kaybettik. Alıştık artık, o denli değil mi? Kaybetmek konusunda neredeyse bir sanat icra ediyoruz. Hayır, olağan kayıplardan bahsetmiyorum. Seçim kaybetmek, dayanak kaybetmek, argüman kaybetmek falan değil. Onda ustalaştık esasen. Bahsettiğim şey daha derin. Daha varoluşsal bir sıkıntı.

Şimdi, şu son boykot teşebbüsümüze bakalım. “Alışveriş yapmayın” dedik. Kapitalizme bir çelme takalım dedik. İktidarın ekonomik siyasetlerine karşı bir reaksiyon gösterelim dedik. Ve sonuç? Türk milleti tarihinin en büyük alışverişlerinden birini yaptı. Resmen, bize inat alışveriş yaptılar. Gittiler, esnafa sahip çıktılar. Kafeler doldu, marketler yağmalandı (ama sosyalist bir perspektiften değil, büsbütün tüketim çılgınlığı bağlamında).

İşin en acıklı tarafı şu: Biz, ekonomik bir protesto daveti yaptığımızda halkın bu protestoya takviye vermesini beklerdik, değil mi? Zira halkın alım gücü düşüyor, zira enflasyon yüksek, zira gençler işsiz… Yani, mantıken beşerler “Evet, haklılar! Alışveriş yapmayarak ileti verelim” diyebilirdi. Lakin hayır! Onlar ne yaptı? Gittiler, daha fazla alışveriş yaptılar! İnatla, coşkuyla, adeta bir şenlik havasında.

Bunun sebebi ne? Kapitalist propagandanın gücü mü? Alışverişin bir tıp milliyetçi misyon üzere sunulması mı? Yoksa biz solcuların bağlantı kuramama yeteneği mi? Gerçek şu ki, biz solcular artık kimseyi ikna edemiyoruz. Hele Türkiye’de, işimiz daha da sıkıntı. Zira beşerler bize baktığında “Bunlar benim hayatımı kolaylaştıracak bir şey öneriyor mu?” diye soruyor. Ve genelde karşılığı “Hayır” oluyor. Zira biz soyut kavramlarla uğraş etmeyi seviyoruz. “Sistemi yıkalım”, “Kapitalizmi eleştirelim”, “Tüketimi durduralım” diyoruz fakat halkın karşısına elle tutulur bir alternatifle çıkamıyoruz.

Şimdi kendimi halkın yerine koyuyorum. Ortalama bir vatandaşım. İşim gücüm var, akşam çocuğuma ne yedireceğimi düşünüyorum. Tahminen borcum var. Tahminen artırımlar belimi büküyor ancak hayatta kalmaya çalışıyorum. Sonra biri çıkıyor ve bana diyor ki: “Alışveriş yapma!” Tamam, hoş. Pekala, sonra? Alışveriş yapmazsam ne olacak? Benim hayatım kolaylaşacak mı? Maaşım artacak mı? Market fiyatları düşecek mi? Kimse bana bunların yanıtını vermiyor. Yalnızca soyut bir bildiri sunuluyor: “Boykot yap, zira sistem berbat.” E pekala, sonra?

Halk olarak, en azından kısa vadede elimizden bir şey gelmediğini biliyoruz. Bu yüzden alışveriş yapmaya devam ediyoruz. Zira ekonomik dertlerimizi çözmenin daha pratik yollarını arıyoruz: Daha fazla çalışmak, borç almak, indirim kovalamak… Yani, günlük hayatımıza devam ediyoruz.

Peki biz solcular? Biz ne yapıyoruz? Kendi içimizde tartışıyoruz. Hangi sözün daha gerçek olduğunu, hangi manifestonun daha tesirli olduğunu konuşuyoruz. Ve en değerlisi, yeniden ve yeniden neden kaybettiğimizi tartışıyoruz.

Sonuç? Sonuç şu ki, halk alışveriş yaptı. Kartlı süreçler patladı. Bizim protestomuz, tahminen de hedefinin tam zıddı bir tesir yarattı. Ve iktidar yetkilileri ekranlara çıkıp “Boykotçular kaybetti” diye zafer ilan etti. Biz de, her zamanki üzere, “Nasıl yeniden kaybettik?” diye oturup düşünüyoruz.

Bir gün, tahminen de bir gün, bu döngüyü kırmayı başarırız. Fakat evvel, en azından bir sefer, “Kaybetmemek için ne yapmalıyız?” sorusunu sormamız gerekiyor. Ve tahminen, karşılığın alışveriş yapmamakta değil, apayrı bir yerde olduğunu fark etmemiz…