Baas rejiminin 1982’deki katliamları kan dondurdu! Anneyi çocukları arasında seçim yapmaya zorladılar

Baas rejiminin yıkılmasının akabinde, ülkede 43 yıldır isminin dahi anılması yasaklanan Hama katliamının görgü şahitleri, yaşadıkları acı dolu günleri artık çekinmeden anlatmaya başladı.

82 yaşındaki Muazzez Kerricha da Hama’daki kanlı katliamın mağdurlarından biri.

Rejim güçlerinin 2-28 Şubat 1982’de yaptığı katliamda eşi ve 5 çocuğuyla konutunun bodrumunda günlerce saklanan Kerricha, olaylarda kaybolan kardeşinden de 43 yıldır haber alamıyor.

Evlere baskınlar yaparak, 15 yaş üstündeki erkek çocuklarını toplayan rejim güçleri, Hamalı anneyi 2 oğlu ortasında seçim yapmak zorunda bıraktı.

16 ve 22 yaşındaki Yetenekli ve Macid’i tıpkı anda kaybetmek istemeyen Kerricha, küçük oğlunu korumak için birinci göz ağrısı Macid’den vazgeçmek zorunda kaldı.

Tutuklandıktan 13 yıl sonra meskenine dönen Macid’in memnunluğu ise babasının öldüğünü öğrenmesiyle yarım kaldı.

AA grubu, katliamın 43. yıl dönümünde, Emiriyye Mahallesi’nde katliama tanıklık eden Kerricha ve oğlu Macid ile görüştü.

– “ÇOCUKLARIMI KESMELERİNDEN ÇOK KORKUYORDUM”

Kerricha, 2 Şubat 1982’de Halep’ten döndükleri günün akşamında Hama’ya atakların başladığını belirterek, “Çocuklarımı kesmelerinden çok korkuyordum. Zira daha evvel milleti bıçaktan geçirmişlerdi. Akşam saatlerinde ataklar başladı. Ağır tank taarruzlarından pencereler sallanıyordu. Boduruma indik, kapının gerisine toprak ve kitaplar yığdık.” diye konuştu.

Önce uçakların seslerini duyduklarını söyleyen yaşlı bayan, katliamın ikinci gününde tankların yerleşimleri bombalamaya başladığını kaydetti.

Kerricha, akınlar sırasında 5 çocuğunu günlerce bodrumda sakladığını vurgulayarak, “Çocuklarıma bir şey olacak diye kalbim dehşetten eriyordu. Bir anne kendi için değil çocukları için korkar. Çocukları pencereden uzak durmaları konusunda daima uyarırdım.” tabirini kullandı.

Orduya bağlı 47. Tümen’in kent merkezine girdiğinde gençleri alıkoymaya başladığını anlatan Kerricha, “Bizim mahalleye girince gençlerimizi de aldılar. Onlara yalvardım, 2 oğlumdan yalnızca birini alın diye lisan döktüm. Zira onları infaz edeceklerini hissettim. Çocuklarımdan birini verdim, yoksa ikisini de öldüreceklerdi. İkisini öldürmesinler diye birinden vazgeçtim. Bunu verdim, oburunu vermedim. Bu daha yetişkindi, başkası küçüktü.” diye konuştu.

Kerricha, “Oğlumu aldıkları an hayatımın en sıkıntı anıydı, yaşayıp yaşamayacağını bilmiyordum. (Rıfat Esed’e bağlı) Savunma Taburları konutu aramak için her geldiğinde oğlum Mahir’i (ikinci oğlu) saklıyordum. Onu yorgana sarmıştım, kimse fark etmesin diye üzerine otururduk. Oğlumu bulsalardı kesin kurşuna dizerlerdi. Zira daha evvel birebirini yaptıklarını biliyoruz, çok korkmuştuk.” sözlerini kullandı.

Yaşlı bayan, Savunma Taburları’nın baskınlarda eşini de alıkoyduğunu lisana getirerek, “Eşimi aldılar, onu öldüreceklerdi. Bayanlar olarak kumandana yalvardık da bıraktılar.” dedi.

– “ÖMER BİN HATTAP MESCİDİ’NİN DOĞUSU CESET DOLUYDU”

Saldırıların üçüncü gününde konuttan çıkarak kardeşinin kızını bulmaya gittiğini anlatan Kerricha, “Evden çıkmamıza müsaade verdiklerinde çok şeyler gördük. İnsanları öldürdüklerini gördük. Ömer Bin Hattap Mescidi’nin doğusu cesetlerle doluydu.” dedi.

Rıfat Esed’e bağlı “Savunma Taburları” askerlerinin mahalledeki bayanlara saldırmaya çalıştığını da lisana getiren yaşlı bayan, “Komşumuz Arabi ailesinin kızına saldıracaklardı, çabucak gidip onu gece burada sakladık.” tabirini kullandı.

Katliam devrinde kuvvetli ömür kurallarına da değinen Kerricha, “Sadece küflenmiş ekmek vardı, onu yiyorduk. Yemek yoktu.” dedi.

Şimaliyye Mahallesi’nde gördüklerini 43 yıl geçmesine karşın hala unutmadığına dikkati çeken yaşlı bayan, şunları kaydetti:

“Çok şeyler gördüm, o kadar cami yıkmışlardı ki, sokaklara girilmiyordu. Yerlerde Kuran-ı Kerim sayfaları vardı. Şimaliyye’de Dıheymiş’in oğlu Ebu Gasup Muhammed’i, Abdulmacid Warrar ve 3 çocuğunu öldürdüler. Bunlar bizim oradaki komşularımızdı. Bunları silahla taradılar. (Ordu) Sıkak bölgesinden girerek Pir Zeyn’e döndüler, Dıheymiş ailesinden 3 kişiyi daha öldürdüler. Warrar ailesinden ayrıyeten Abdulkadir, Abdullah, Feysal ve Ahmed’i öldürdüler. Bunları uygun biliyoruz, yakınlarımız ve komşularımızdı. Daima birlikte yaşardık. Ailemin konutuna gittiğimde kimseyi bulmadım. Ailemin komşusu Milh ailesinden çok sayıda kişinin cesedini gördüm. Bunlardan yalnızca ikisini tanıyordum, başkalarını tanıyamadım. Tahminen Gazal yahut Nasır ailesinden de olabilirlerdi.”

Kerricha, biraz daha aşağı indiğinde Osman el-Emin ailesinden 6 kişinin cesedini gördüğünü anlattı.

– “ANNEM KARDEŞİMİ KURTARSIN DİYE KENDİMİ FEDA ETTİM”

Şu an 65 yaşında olan Macid Rammal da “Ordu konutumuza gelmeden evvel, sığındığımız bodrumun penceresinden dışarda olup biteni izliyorduk. Buradan silahsız olan sivilleri öldürdüklerini gördük. Komşumuz Hatim’in oğlunu tank atışıyla vurarak öldürdüler.” dedi.

Rammal, bodurumda çok iğrenç ve güç bir hayat yaşadıklarını belirterek, “Bu endişeyi yalnızca yaşayanlar bilir. Konuşamıyorduk, ses edemiyorduk, yalnızca dua ve Kur’an-ı Kerim okuyorduk. Biz yerimizden hareket edemiyorduk, sağ olsun annem üste çıkıp kalan yemeklerden aşağı getiriyordu. Bizim bu sokaktan 20 kişiyi aldılar.” diye konuştu.

Ordunun mahalleye baskın yapmasının akabinde konuttaki bayan ve erkekleri ayırarak sıraya dizdiğini anlatan Rammal, “Erkeklerin tümünü aldılar. Yalnızca yaşlıları bıraktılar. Annem o sırada komutanın yanına gitti. Annem ‘Bunları nereye götürüyorsunuz, öldürecek misiniz?’ diye sordu. Annem ‘Yalan söylemeyin öldüreceksiniz biliyorum. Bari birini alın.’ dedi. Anneme ‘O vakit ikisinden birini seç.’ dediler. Küçük kardeşimi almasınlar diye anneme işaret ettim. Annem de o denli yaptı.” tabirlerini kullandı.

Rammal, rejim güçlerinin kendisini ailesinden kopardığı ana ait şunları paylaştı:

“Tam burada annem beni askerlere teslim etti. Ayrılık anındaki hislerim anlatılmaz. İdama götürüldüğümü biliyordum. Silahlı kümelerden değildik lakin onlar (rejim) ayırt etmiyordu. Yalnızca kimliğe bakarak öldürüyorlardı. Annemin kardeşimi tercih etmesine asla üzülmedim. Annem kardeşimi kurtarsın diye kendimi feda ettim. Bizi götürdüklerinde nerede infaz edeceklerini düşünüyordum.” diye konuştu.

– “GÖZ TABİBİ HİKMET HANİ’NİN GÖZLERİNİ OYDULAR”

Askeri araçla, Humus yolu üzerindeki porselen fabrikasına götürüldüklerini aktaran Rammal, şöyle devam etti:

“Fabrikada durumlar çok vahimdi. Yer adeta bir endişe sinemasını andırıyordu. Karanlık bir dünyaydı. Burada yaşadığımız kaygı vefattan beterdi. İnsanlara öldürene kadar azaplar yapıyorlardı. Bir demir kesimiyle göz hekimi Hikmet Hani’nin gözlerini oydular, 1 saat sonra da idam ettiler.”

Fabrikada 1 ay tutulduğunu belirten Rammal, “Sorguya 10 kişi girip 3 kişi çıkıyorduk. Sorguda bizi silahlı şahıslar olmakla suçladılar. Suçlamaları hazırdı, herkesi bunla suçladılar. Bu suçlamaları kabul etmedim.” diye konuştu.

Tutuklandıktan sonra Tedmur Hapishanesi’ne götürüldüğünü söz eden Rammal burada 13 yıl azap gördüğünü söyledi.

1982’deki Hama Katliamı

Suriye İnsan Hakları Ağının (SNHR) iddialarına nazaran, Hama Katliamı’nda en az 40 bin sivil, rejim güçlerince ataklar ve toplu infazlarla katledildi. Ölenlerin nerelere defnedildiği bilinmiyor.

Rejim güçlerinin meskenlere baskınlar yaparak alıkoyduğu 17 binden fazla sivilden ise bir daha haber alınamadı.