31 Ocak 2025 Cuma Hutbesi.

قُلْ اِنَّ صَلَات۪ي وَنُسُك۪ي وَمَحْيَايَ وَمَمَات۪ي لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَم۪ينَۙ.

وَقَالَ رَسُولُ اللّٰهِ صَلَّي اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:

مَنْ أَثْنَيْتُمْ عَلَيْهِ خَيْرًا وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَمَنْ أَثْنَيْتُمْ عَلَيْهِ شَرًّا وَجَبَتْ لَهُ النَّارُ أَنْتُمْ شُهَدَاءُ اللّٰهِ فِى الأَرْضِ.

EBEDİYET YOLCUSUNU UĞURLARKEN

Muhterem Müslümanlar!

Yüce dinimiz İslam’a nazaran insan, yaşarken olduğu üzere öldüğünde de pahalıdır ve her türlü hürmete layıktır. Nasıl ki insan, doğduğunda yıkanır, kundaklara sarılır, kucaklarda taşınır, ezan, kamet ve dualarla karşılanırsa; öldüğü vakit da yıkanır, kefenlenir, el üstünde taşınır, salâlar ve dualarla uğurlanır. Zira mevt, bir yok oluş değildir. Ebedi hayatın başlangıcıdır. Müslüman için mevt, Allah’ın sonsuz lütuf ve ikramlarına ulaşacağı birinci duraktır. Cennete açılan kapıdır. Sevdikleriyle buluşacağı kutlu bir vuslattır.

Aziz Müminler!

Vefat eden kardeşlerimize karşı yerine getirmemiz gereken dinî ve insanî görevlerimiz vardır. Bunların başında, mahremiyet hudutlarına dikkat ederek cenazeyi yıkamak ve kefenlemek gelmektedir. Bir öteki görevimiz ise kardeşimizin cenaze namazını kılmak, sonra da onu huşu içerisinde ebediyet seyahatine uğurlamaktır. Cenaze namazı, erkekler önde bayanlar artta olacak biçimde kılınır. Cenaze başında tartışmak, cenazeyi alkışlarla yahut müzikler eşliğinde uğurlamak, namaz kılınacak alanı çelenklerle yahut fotoğraflarla donatmak dinimizde yoktur. Bir diğer sorumluluğumuz ise ölen kardeşimizin günahlarının bağışlanmasını Allah’tan dilemek, ona dua etmek ve hakkında şahitlik vazifemizi yerine getirmektir. Peygamber Efendimiz (s.a.s), “Siz kimi hayırla anarsanız o cenneti, kimi de kötülükle anarsanız o da cehennemi hak eder. Çünkü sizler, yeryüzünde Allah’ın şahitlerisiniz.”[1] buyurarak ölen bir kişi hakkında yapılan şahitliğin ehemmiyetine işaret etmektedir.

Kıymetli Müslümanlar!

Vefat edenin yakınlarına taziyede bulunmak, sabır dilemek, acılarını paylaşmak, Kur’an-ı Kerim tilavetiyle gönüllerini ferahlatmak İslam kardeşliğinin bir gereğidir. Bununla birlikte taziyede de dikkat etmemiz gereken konular vardır. İslam’a nazaran taziye üç günden fazla sürmemelidir. Yakınını kaybetmenin ıstırap ve kahrı içinde olan cenaze sahiplerinin taziye için ağır bir masrafa girmesi, konuklara yemek hazırlaması gerçek değildir. Taziye günlerinde akraba ve komşuların, ölenin yakınlarına ve konuklara yemek ikramında bulunması sünnettir. Hakikaten Allah Resûlü (s.a.s), amcasının oğlu Hz. Ca’fer’in Mûte savaşında şehit olduğu haberini alınca, “Ca’fer’in ailesi için yemek hazırlayın…”[2] buyurmuştur.

Değerli Müminler!

Maalesef, ağızların tadını kaçıran vefatı düşünemez hale geldik. Büyük dinimiz İslam’ın emrettiği cenaze adabından gün geçtikçe uzaklaşıyoruz. Kimi beşerler, apartmanında ve sokağında cenaze varken oyun ve cümbüşünü devam ettirebiliyor. Kimi beşerler ise televizyonlarda ve dijital mecralarda vefat edenlerin imajlarına reyting uğruna tekrar tekrar yer vererek acılı insanların hüzünlerini daha da derinleştiriyor. Halbuki Müslüman, etrafında olup bitenlere duyarsız kalamaz. İnsanların vefat acısını yok sayıp hiçbir şey olmamış üzere davranamaz. Ölenin yakınlarını kedere sevk edecek kelam ve davranışlarda bulunamaz.

Aziz Müslümanlar!

Ebedi âleme göç eden kardeşlerimizi İslam’ın emrettiği formda son seyahatlerine uğurlamanın uğraşında olalım. Ölülerimizi hayırla yâd edelim. Onlar ismine, imkânlar ölçüsünde sadakalar verelim, hayır hasenatta bulunalım. İsimlerini yaşatacak, kendilerine dua edilecek eserler yapalım. Böylece bizler de ahirete göçen yakınlarımızın amel defterlerinin kapanmamasına vesile olalım.

Önümüzdeki Perşembe günü, on bir vilayetimizi etkileyen sarsıntının ikinci yıldönümü. Bu vesileyle ahirete irtihal eden bütün kardeşlerimize Ulu Rabbimden rahmet diliyorum. Cenâb-ı Hak, ülkemizi, milletimizi ve bütün insanlığı her türlü afetten koruma buyursun.

Hutbemi, hayatın ve vefatın gayesini açıklayan şu ayet-i kerime ile bitiriyorum: “De ki: Benim namazım, her türlü ibadetim, hayatım ve mevtim âlemlerin Rabbi olan Allah içindir.”[3]

[1] Müslim Cenâiz, 60.

[2] Tirmizî, Cenâiz, 21.

[3] En’âm, 6/162.